Zemljište u Kurjakovcu, koje je svojim novim kmetovima ustupio na obradu Ali-beg Fidahić oko 1837. godine bilo je svo pod šumom i nenaseljeno. Pričalo se da je Živan Perkov sa Ali-begom obilazio zemljište koje je preuzimao da iskrči i obradjuje. Medja Kurjakovca bila je donekle odredjena potokom Janjice, koji ih je odvajo od Matkovića. Put na jugu ih je odvajao od porodica u Kojčinovcu, a podnožje Brda od starosjedilaca Miljanovića. Sa sjeverne strane bili su Pantići – Krkušići, koji su se doselili sa Krke (Panto i Lazar). Kasnijim otkupom zemljišta prema sjeveru, proširili su imanje do puta Kojčinovac – Modran i na Livade. Ove je Živan kupio zahvaljujući osvojenoj nagradi na jednom vašaru, kada je skokom na ovčiju mješinu pobijedio ostale takmičare.

Da bi dobili što više obradive zemlje za prehranu porodice i ostale kmetovske obaveze toga vremena, prvo su palili šumu, da bi nakon toga krčili (vadili panjeve iz zemnje, u cilju oranja ralom). Ovim poslovima obuhvatili su nešto više zemljišta kraj potoka Janjice i ispod Brda. Zemnjište kraj Janjice nisu dugo vremena mogli da iskrče, nakon paljenja šume, pa je godinama bilo zaraslo u nisko rastinje i trnje, gdje je Pajko čuvao koze. Krupniju stoku su tjerali na ispašu, na Carevinu u Hisetima (Jabanuša), a svinje su hranili, pored ispaše, žirom iz šume u Kurjakovcu i Carevini. Glavni novčani prihodi su bili od prodaje stoke. Za taj posao dugo vremena je bio zadužen najmladji Perkov sin Mićo. Vjerovatno je ta njegova porodična obaveza uticala na njegovu pokretljivost i češće kontakte sa susjedima i u varoši, pa je imenovan za kneza. NJega je na toj dužnosti zamijenio Stevan Jovin, krajem XIX vijeka pa do početka prvog svjetskog rata.

Kneza je birao narod, odnosno njegovi prvaci, a potvrdjivao ga sultan ili vezir svojim dekretom. Grupa manjih sela (xemata) birala su kneza iz uglednih i brojčano jačih porodica. O tome Svetozar Tomić piše: “… biralo selo dobrog čovjeka iz dobre kuće”.*14)

Da je Mićo bio ugledan čovjek ovoga kraja potvrdjuje više činjenica. Uspješno se bavio trgovinom stoke, pa je medju prvima otkupio zemlju od bega. Sagradio je dvije, za to doba velike i lijepe kuće.

O obavezama kneza za vrijeme turske vladavine sačuvala se jasna slika o njegovoj ulozi i stepenu vlasti. Po kazivanju, knez se slobodno kretao i šire od zavičaja. Imao je pravo da nosi oružje, jaše konja i vodi hrta. Bio je oslobodjen svih daxbina. Od naroda je ubirao porez i za sebe zadržavao desetinu. Sudjenja i razni sporovi rješavani su pred Turcima, ali uglavnom onako kako je rekao knez. On je ustvari bio starješina plemena ali bez neke posebne vlasti. Bio je veza izmedju zvanične vlasti i sela koji je svojim ugledom i uticajem stišavao medjusobne sukobe i svadje, najčešće oko medja i kradja. Pozivan je i prilikom diobe porodičnih zadruga. Nije zabilježeno u kom vremenu je Mićo Perkov obavljao dužnost kneza.

U jednoj od njegovih kuća, preko zime su se krštavala novorodjena djeca. To je bila tzv. “stajaća kuća” za prijem gostiju. Medju gostima je često bio prisutan i vladika iz Tavne, koji je pored krštavanja djece, podučavao mladiće osnovama pismenosti.
Iz matične dokumentacije rodjenih doznajemo da je Mićo Perkov iz tri braka imao šestoro djece. Prve dvije žene Kosana i Stana su rano umrle, a treća Jovanka je duže živjela od njega.
Najstariji Perkov sin, Živan (1803 -1888.), po pričanju Ilije Dikina, bio je fizički najsnažniji u poredjenju sa braćom. Pored snage služilo ga je i zdravlje. Sa ženom Jokom (1805 – 1888.) dobio je blizance tek 1845. godine, Petra i Teodora (1845 – 1910.). Od tri unuka Luke, Cvijetina i Pilje imao je 34 praunuka od kojih 19 muških. Vjerovatno zbog brojnosti članova zadruge, Petrov brat Teodor preselio se u varošicu Janju i 1891. oženio Petrović Janjom. Ona potiče iz bogate i nadaleko poznate porodice Petrovića iz Janje. I Cvijetin Petrov (1876 – 1910.) živio je kao domazet u Batru, oženivši 1895. godine Milevu Mitović. Od njih potiču Perkovići u Batru, Bijeljini i Beogradu.
Drugi Perkov sin Pajko (1820 – 1904.) imao je dva sina: Vasilija i Diku, koji su rodili po jedanaestoro djece. Zaga Spasojević, kćerka Iljina, a unuka Vasilijina, pričala je da je njen pradjed Pajko bio invalid u ruku i nogu. Vjerovatno je bio paralizovan (hemiplegija), pa se zbog jednostrane oduzetosti godinama kretao uz pomoć štapa. Iz tih razloga su mu povjeravani lakši poslovi u blizini kuće, kao što je čuvanje koza i ovaca u Kurjakovcu.

Za trećeg Perkova sina Jovu, nema podataka o godini rodjenja. I on je imao dva sina: Stevana i Filipa i 18 unuka. NJegova kćerka Savka udala se za Simu Letića u Balatun.
Postavlja se pitanje zbog čega su Perkovi unuci rodili 73 djece, od kojih je 41 dijete veoma rano umrlo, a većina odmah nakon rodjenja. Prosječno, svaki od 8 Perkovih unuka rodio je po devetoro djece, a po četvoro im je ostalo u životu i svi imaju svoje potomstvo. Zna se da su od jedne Perkove zadruge, diobom formirali četiri, tek kad su im unuci poodrasli. U takvim zadrugama, higijenski uslovi, način ishrane, običaji obrezivanja pupka po rodjenju pomoću srpa, zarazne bolesti, nedostatak ljekara i dr. značajno su uticali na natalitet Perkovića. Navedeni uslovi i nizak stepen znanja doprinijeli su nekontrolisanom radjanju djece. Naredna generacija je radjala u prosjeku po petoro djece, da bi generacije 50-tih godina 20-tog vijeka radjale po dvoje.